Mystagogia Benedicti. Wprowadzenie w tajemnice roku Liturgicznego. Tom 2, Wielki Tydzień

Od redakcji (fragment):

Przez osiem lat pontyfikatu ojciec święty przewodniczył w [Niedzielę Palmową] uroczystej Eucharystii (…). Wygłaszał też okolicznościową homilię, która zawsze koncentrowała się na wyjaśnianiu Słowa Bożego w połączeniu z Liturgią i życiem ludzi wierzących.

(…) ważnym elementem papieskiego nauczania w tych świętych dniach jest audiencja ogólna w Wielką Środę. Od strony treści katechezy Benedykta XVI są przebogatą syntezą teologiczną Świętego Triduum i wprowadzeniem w Misterium Paschalne.

Na szczególną uwagę zasługuje Wielki Czwartek, kiedy papież dwukrotnie sprawuje Eucharystię: przed południem Mszę świętą Krzyżma, z odnowieniem przyrzeczeń kapłańskich, i wieczorem Mszę świętą Wieczerzy Pańskiej. Wygłoszone homilie podczas tych celebracji stanowią bezcenny wkład w rozumienie sakramentu kapłaństwa i Eucharystii.

W Wielki Piątek tradycyjnie papież nie głosił homilii podczas Liturgii Męki Pańskiej ale, zgodnie ze zwyczajem praktykowanym od czasów św. Pawła VI, przewodniczył wieczornej celebracji Drogi Krzyżowej w Koloseum, którą wieńczył krótką medytacją pasyjną. (…)

Wielka Sobota pozostaje dniem wielkiej ciszy, w której papież nie wygłosił żadnego rozważania ani homilii. Publikujemy jednak w tym miejscu medytację która, chociaż wygłoszona przy innej okazji, podczas nawiedzin i modlitwy przed Całunem Turyńskim (2 maja 2010), stanowi zwieńczenie Wielkiego Tygodnia i ukazuje najgłębszy sens tajemnicy Wielkiej Soboty.

Ze wstępu o. Szymona Hiżyckiego OSB, opata tynieckiego:

Zebrane w tym tomie homilie, katechezy i rozważania Drogi Krzyżowej wpisują się w monastyczną tradycję: zebrani wokół Mistrza uczniowie, święty tekst przekazujący nam tajemnice wiary oraz potężny głos dokonujący aktualnego komentarza – to właśnie jest siła katechezy, lectio!, której dokonywał z ludem Bożym papież Benedykt XVI. Miejscem tych spotkań już nie jest zaciszny klasztorny krużganek, ale rozedrgana od emocji agora naszego świata, na której ciężko czasem zachować spokój, trudno nie utracić wiary i wytrwać w swoim powołaniu. Tym bardziej głos Mistrza staje się ważny, a staje się tym bardziej istotny, że ów Mistrz jest również Świadkiem.