Grabie w rękach Dobrego Boga

Osiem lat temu w piękny czerwcowy dzień zaczęłam przygodę swojego życia, oczywiście z dopustu dobrego Boga… Dobry Pan sprawił, iż zaczęłam służyć Jego braciom i siostrom w jednym z małopolskich hospicjów. Postanowiłam spisać na kartkach swojego zeszytu przyjaźń z tymi pacjentami, z którymi wiązała mnie szczególna więź; z tymi, po których odejściu po nagrodę wieczną do Pana, moje serce wypełniała nie tylko radość, lecz i tęsknota rozłąki. Każdy wolontariusz doświadcza czegoś takiego, iż ma pacjentów, którzy trafiają niczym strzała Amora prosto w serce. By być dobrze zrozumianą – służy się oczywiście wszystkim, lecz – jak wspomniałam – z niektórymi więzi kształtują się bardzo wymownie i emocjonalnie.
Oto moje osobiste wspomnienie tych, którzy z domu Ojca uśmiechają się przyjaźnie…

Agata