Na szczeblach rajskiej drabiny

Wydawnictwo: Tyniec
Autor: Leon Nieścior OMI
ISBN: 9788382052343
Format: 125×195 mm
Liczba stron: 228
Wydanie: SIERPIEŃ 2023
Oprawa MIĘKKA

Klasztor św. Katarzyny na Synaju, otoczony wokół pustelniami mnichów, powstał w odludnym miejscu i z dala od szlaków komunikacyjnych. Na przełomie wieków VI i VII żył i działał w nim św. Jan Klimak. Pierwsza część jego życia przypadła na panowanie bizantyjskie, druga – muzułmańskie. Świat chwiał się w posadach, a on szukał w życiu duchowym trwałych podstaw rzeczywistości.

Początki monastycyzmu na Synaju sięgają III w. Ruch ten rozwijał się najpierw u podnóża góry, gdzie według tradycji Mojżesz spotkał Jahwe w znaku gorejącego krzewu. Monastycyzm przybierał tu postać przede wszystkim pustelniczą. Eremici mieszkali w luźnej kolonii, rozrzuceni po odpowiednich do zamieszkania i naznaczonych świętą historią miejscach. Źródła z przełomu wieków IV i V informują o trzech centrach monastycznych – w Raithau, Faran i na Synaju, na którym znajdowały się wtedy już dwa klasztory. O pustelniach i monasterze wspomina Egeria, pobożna dama pielgrzymująca w latach osiemdziesiątych IV w. po świętych miejscach. Ten drugi klasztor, pod świętym szczytem, stał się wiodącym ośrodkiem. W VI w. został rozbudowany i otoczony murami. Po sprowadzeniu tam relikwii św. Katarzyny przyjmuje patronat tej męczennicy aleksandryjskiej. Jego potęga duchowa stała się z upływem czasu tak wielka, że ostał się nawet w czasach wojującego islamu. Według legendy klasztor miał niegdyś gościć Mahometa. W ośrodku tym praktykowano trzy rodzaje życia monastycznego: eremityczne, semieremityczne i cenobityczne, czyli, odpowiednio, pustelnicze, półpustelnicze i wspólnotowe. Podstawową formą monastycyzmu był cenobityzm jako jego postać wyjściowa i docelowa. Szkoła synajska stanowiła owoc pewnej syntezy życia eremitycznego i cenobitycznego